Tanrı umuttur belki de...
Bizi yaşatan, her verişten sonra bize yaşamak için nefes aldıran umut değil mi ki?
Umut olmasa yaşayabilir miydik bunca kötülüğün arasında?
Hepimiz umut ediyoruz, gecenin ardından gelen sabahta iyi bir dünyaya uyanmaya...
Umut olmasaydı nasıl geçerdi geçmesini beklediklerimiz?
Umudunu kaybedince gitmiyor mu insan insandan, dünyadan ve en çok da kendinden?
Umuttur belki de bizi var eden bu dünyada.
Umut değil mi cenneti düşleten, cehennemin karanlık gökyüzünden?
Umut,
Sağ omzunuzun arkasında babanızın, sol omzunuzun arkasında annenizin sapasağlam, koşulsuz bir sevgi, destek ve kabulle dimdik durması, size varlıklarıyla güç kazandırması gibi.
Umudu arkanıza alın ve yaslanın.
Önünüzde durmasın ki engel olmasın size hayata tutunmak için.
Arkanızda hissederseniz kendinizi bırakmanız gerektiğinde ona yaslanır ve ondan güç alırsınız, düşmek isteseniz de sizi tutacaktır ve itecektir ileriye doğru.
Tanrı umuttur belki de, eğer öyleyse arkanızda koca bir güç var demektir sizi asla terk etmeyecek ve düşmenize izin vermeyecek.
