Çocukken karanlıktan çok korkardım, gençken de öyle. Şimdi de korkuyorum karanlıktan. Ancak şimdi korktuğum karanlık, fiziksel ışığın yokluğu değil, ruhundaki ışığı kapatmış insanların etrafa yaydığı karanlıktan korkuyorum. Ruhun ışığı neden mi söner, sevgisizlik ve güvensizlikten.
Çocukken karanlıktan korktuğumda ışığı açardım, gençken de öyle. Şimdi karanlık ruhlardan korunmak için dışarda bir ışık yakamıyorum. O ruhlar gündüzün en aydınlık yerinde bile karanlıklarıyla bütün ışığı emebiliyorlar. Karanlık ruhlardan korunabilmek için yakabileceğim tek ışık içerde, kendi ruhumdan geliyor.
Ruhun ışığı nasıl mı yanar, severek ve güvenerek.
Karanlık ruhlar nerede mi?
Her an her yerde.
Onlara baktığınızda, görünen görünmeyeni sinsice besliyor. Dışarıya ışıl ışıl görünüyorlar, içlerinde gizledikleri karanlık o ışıltıyla emiyor sizdeki aydınlığı.
Bazen bilgiyi parlatıyorlar, bazen önem verdiğiniz herşeyi, bazen de en önemli değerlerinizi.
Ama en çok korkunuzu emiyorlar, o aldatan ışıklarının içinde gizledikleri karanlıkla.
Işık bizde korkmayın diyorlar, oysa korktukları uyanan ışıklı ruhların birleşmesi. Biliyorlar çünkü, kendi ışığını yakan ruhlar bir araya geldiğinde karanlıklarının yetmeyeceğini.
Ruhunuzun ışığını dışarıda bulamazsınız, o ışığı lütfen içerden yakın.