Haydi hep birlikte düşünelim,
Varsayalım 4-6 yaş dönemindesiniz, herkesin gözlerinin içinde, ben yapabilirimin onayını arıyorsunuz.
Ebeveynleriniz sizin “ben yapabilirim”inizi desteklemek için sizi anaokuluna göndermeye başlamış olsun.
Sevgili öğretmeniniz de sizin “ben yapabilirim” inancınızı güçlendirmek için birşeyler yapmaya karar veriyor.
Öğretmeniniz sınıf ortamında sizin yaş grubunuzdaki tüm arkadaşlarınıza bir ödev veriyor. Ödev öğrenme becerinizi geliştirmeyi amaçlamış olsun.
Ödevin sonunda birisi, diğerleriyle kıyaslanarak en iyi yapan ödülünü alacak.
Elbetteki sevgili öğretmeninizin amacı her hafta birisinin bu ödülü almak için öğrenme çabası göstermesini sağlamak.
Ve işte bir hafta geçti, sonuçlar açıklandı. Arkadaşınız bir anda rakip oldu. Çünkü onun “ben yapabilirimi” herkesin önünde kazandı, sizi geçti ve ödül aldı. Sizin “ben yapabiliriminiz” ise başaramadı.
PARDON NEYİNİZ BAŞARAMADI???
BEN YAPABİLİRİMİNİZ!!!
Ne öğrendiniz siz şimdi?
- Arkadaşlarınızı rakip edinmeyi,
- Arkadaşınızın yapabildiğinde değerli olduğunu,
- Siz yapamadığınız için değersiz olduğunuzu,
- Yapabiliriminizi başkalarına kanıtlamanız gerektiğini,
- Hayatın siz yapabildiğiniz sürece size kıymet vereceğini,
- Birileri birşeyler yapabildiğinde onun adına sevinmek yerine için için kinlendiğinizi,
- Başkalarına yapabilsin diye yardım etmek yerine, yardım eder görünüp, ödül kazanmak için, hırslanmayı,
- Yapamadığınızda kendinize öfkelenmeyi,
- Yapamadığınızda kendinizi aşağılamayı,
- Yapamadığında birinin aşağılanması gerektiğini,
daha yazayım mı???
Peki ne öğrenmeniz gerekiyordu?
- BEN YAPABİLİRİM.
AFFERİM ÇOK GÜZEL ŞEYLERİ YAPABİLMEYİ ÖĞRENDİNİZ. SİZE ÇOK GÜZEL ŞEYLER YAPABİLMEYİ ÖĞRETTİLER.
Herkes kendisiyle ve yapabildikleriyle gurur duysun şimdi.
Bunun gibi ödüllendirici uygulamayı doğru bulanlarını da takdir ediyorum.
Çünkü ben yapabilirim densin de nasıl denirse densin...
İnsan olmayı yapabilir miyim demeyi ne zaman unuttunuz?
Yardım etmeyi yapabilirim demeyi?
Birisini ya da kendimi her şartta sevmeyi yapabilir miyim demeyi?
Yapamadığım ya da yapamadığı için kendimi ya da onu hoşgörmeyi yapabilir miyim demeyi?
Siz insan olmayı yapabilmenin bu hayattaki en önemli erdem ve anlam olduğunu ne zaman unuttunuz???
Bırakın artık yapabildiğinde çocukları herkesin içinde ödüllendirmeyi. Siz ödül mü verdiğinizi sanıyorsunuz. Kimseye ödül vermiyor aksine hepsini cezalandırıyorsunuz kendi özlerinden uzaklaştırarak.
Bırakın çocuk yapabildiğinde kendisiyle gurur duymayı öğrensin. Bunu Başkalarına kanıtladığında değil.
Bırakın çocuk kendi içinde ben yapabilirim demeye inansın, bunu kendisi için yapsın.
Bir çocuk yapabildiğinin onayını sizin gözlerinizin içindeki kendi yansımasında gördüğünde hayat boyu “ ben yapabilirim” demeyi öğrenir. Onun için en büyük ödül, ben yapabilirim diyebilmek.
SÜRÜN GEÇMİŞİN İZİNİ ŞİMDİ, sizin BEN YAPABİLİRİMİNİZE kim ya da kimler ne yapmış?
Şimdi de Geçmişi düzeltin ki, geleceğiniz düzelsin.
